19.12.2013

Ölümle tanışmamın 12. yılındayım. Zaman o kadar çabuk akıyor ki bu kadar sene geçtiğinin farkında bile olmadan bugünlere gelmişim. Anlatması zor, sadece öncesi ve sonrası var. Sanırım hislerim alınmış gibi. Pembe-Mavi den Siyah-Beyaz a geçmek gibi birşey bu. Yıllar da geçse, her gün her dakika her saniye aslında yaşarken ölümle sürekli iç içe olmanın travması bu.

Özlemek işin ayrı boyutu, kaç sene geçerse geçsin hatırlayınca insanın gözünde her zaman bir damla yaş oluyor, içi burkuluyor, acısı tartışılamaz, ama bir de hayatla boğuşup , bu boğuşmadan galip çıkılamayacağı gerçeği ile her gün yüzleşmek…kalanlar için asıl zor olan bu sanırım. Neyin mücadelesini verdiğini bilmeden, hayattan hiçbir zevk alamadan yıpranıp gitmek, hiçliğe karışmak ve kaybolmak. Hepimizin sonu bu değil mi?

22:41