Soluk

Parlak ışığın altında soluk tenimle duruyorum. Tüm hayatım gibi ışık da yapay. Gözlerimi acıtıyor. İnsanlar yüzüme bakıyor. İnsanların yüzü tıpkı benim yüzüm gibi soluk. Nefesleri kokuyor. Yüzümü çeviriyorum. Karnım ağrıyor, sanki iğneler batıyor karnıma, geriliyor iyice. Çömeliyorum. Kafamı yerin altına sokmam lazım, ışık canımı yakıyor.

Toprak, günün ilk serinliği, ıslak, koku, kahverengi, çamur.

Çömeldiğim yerden kafamı kaldırıyorum, herkes birbirine benziyor, telaş içinde koşturuyorlar, garip kıyafetler giymişler, sanki olmamışlar, hamlar… ama olmuş gibi koşturuyorlar. Kafamı yeniden eğiyorum, daha fazla dayanamıyorum. Burun deliklerimden içeriye toprak giriyor…hissediyorum.

O güzelim toprak kokusu ile doluyor içim ve bedenimden taşıyor.

Ve…

31/03/2013 21:09