Bu aralar ihtiyacım olanlar, Düşünmeden ve planlamadan yaşamak. Ağız dolusu gülmek. Birkaç gün ortadan kaybolup bana kimsenin ulaşamayacağı bir yerde kendimle başbaşa kalmak. Saatlerce sokaklarda dolaşıp anı yakalayabileceğim fotoğraflar çekmek. Kafamdakileri yazıya dökebilmek. (Havalar güzel olduğunda olabilir) Açık hava festivallerinden birine katılmak. Bir sergi gezmek. Tiyatroya gitmek (gerçekten sahne kokusunu çok özledim). Gerçekten şu maddeleri sıraladığıma inanamıyorum. Oturdum ve düşündüm, bu hayatta -özellikle şu sıralar Toprak ile tek başıma ilgileniyorken- Devamını oku ...
Son birkaç aydır sürdürülebilir yaşam kitapları basan sinek sekiz yayın evinin kitaplarını takip ediyorum ve okumaya çalışıyorum. Okuduklarımdan biri de okulsuz büyümek.
Kitabın başlığına ve kabına bakacak olursanız “okulsuz eğitim, kırsalda yaşamak, doğa ile bağ kurmak ve yaşarken öğrenmek hakkında sıradışı bir ebeveynlik macerası” şeklinde bir açıklaması var. Benim kitabı alırken en çok merak ettiğim konu,okulsuz eğitim kısmıydı. Tabii ki Türkiye’de bunu gerçekleştirmek imkansız,yaşadığımız hayat şartlarını da düşünecek olduğumuzda okulsuz eğitim bana pek göz kırpmıyordu. Ama bu deneyimi ilk elden yaşayan bir aileden bunun nasıl birşey olduğunu öğrenmeyi istedim.
Kitabı okumaya başladığımda ve sonrasında bir çok yerde notlar tuttuğumu farkettim.Bu kitabın okulsuz eğitimi uygulamasam da, ebeveynlik tutumları açısından bana çok şey kattığını gördüm ve bunu yazıya dökmek istedim.
Toprak ile kitap maceramıza yaklaşık 6. ayda başladık. Oturmaya başlamasıyla birlikte eline dokun-hisset serilerinden kitapları vermeye başladım. Tabii ilk başlarda bir süre kitaplara odaklansa da sonrasında diş kaşıyıcı olarak kullandı :)
Böyle böyle 1 yaşına kadar geldik. Ona kitap okusak da çok fazla ilgilenmiyordu, ama biz yine de o oyuncakları ile oynarken okumaya devam ettik. Bu noktada kitaplar ve çocuklarla ilgili olarak Barış Özcan’ın oğlu Sufi ile gerçekleştirdiği kitap projesi çok hoşuma gitmişti. Bu nedenle ben de Toprak’a ayda 3-4 kitap almaya başladım. Toprak ile ilgilenen bakıcısı da kitap alışkanlığını teşvik etti ve kitaplara odaklanması ve severek merak etmesi için ona bol bol kitap okudu. Bunun da bir yöntemi olduğunu o zaman öğrendim. Önce sayfaları çevirmekle başladılar, sonra yavaş yavaş Toprak kitaplardaki resimleri incelemeye başladı. Şimdi ise minik bir kütüphanesi var ve içinden seçtiği kitapları getirip bize okutuyor.
Soğuk ve güneşli havalar nedense bende yalnızlık hissini tetikliyor. Bugün yine öyle bir gün sanki. Sabah ofise geldim, bilgisayarımı açtım giriş ekranında yalnız bir deniz feneri. Uçsuz bucaksız denizin içinde , hava güneşli .Tabii sıcak mı soğuk mu bilmiyorum, ama soğuk hayal ediyorum. Ona benzer deniz fenerlerini aradım buldum. Hoşuma gidenleri paylaşmak istedim. Blonde Redhead eşliğinde inceleyiniz ki yalnızlık hissini daha da perçinlesin. Nedense bu histen garip bir mutluluk duyuyorum. Devamını oku ...
Bu aralar çok yazasım var. Kelimeler kaynıyor beynimde, cümlelere dökülmüyorlar bir türlü. İşe geri dönüşümle birlikte yine herşeyi hızla tüketir oldum. Müziği, kitapları, filmleri hızlıca tüketip geçiyorum. Derinine inmek için daha fazla uykusunu almış, daha dingin bir zihin gerekiyor çünkü. Ve bu yüzden yazamıyorum işte. Karıncalanmış beynimi açmak için ne yapmalı bilmiyorum.
Ekim itibariyle işe kaldığım yerden devam ediyorum. Artık hem kendim için hem de bu işlerle uğraşanlar için karşılaştığım teknik problemleri ve çözümlerini yazmaya çalışacağım.
İlk olarak IBM ODM 8.9 versiyonunda kural seti testi gerçekleştirirken karşılaştığım hatalar ve çözümlerinden bahsetmek istiyorum.
Evet, canım Toprak 1 yaşına girdi geçen hafta. Hayatımın en zorlu 1 yılını geride bıraktım. Kimi gün umutsuzluğun en büyüğünü yaşarken, kimi gün mutluluktan ağladım. Gerçekten zor iş anne olmak. Öyle fotoğraflardan gözüktüğü gibi değil. Kimi insan doğuştan yeteneklidir bazı şeylere, kimisi yolda öğrenir. Ben yolda öğrenenlerdenim sanırım.
Dönüp baktığımda görüyorum ki ne kadar yorulduysam o kadar büyüdüm. Ne kadar üzüldüysem o kadar huzurlu ve mutluyum şimdi. Bu serüven ve yorgunluk bitti mi? Tabii ki hayır,daha yeni başlıyoruz herşeye :) fakat şimdi biraz daha töleranslıyım. Uykusuzluğa, ağlamalara, isyanlara… ve önüme çıkabilecek tüm engelleri Toprak için aşabileceğime inanıyorum. Büyüttüğüm yavrumun gelişimini gördükçe daha da heyecanlanıyorum. Çünkü sağına soluna bile bakamayan bir yavrudan, emekleyen, yürümeye çalışan bir çocuğa dönüşümünü izliyorum her gün. Benimle iletişime geçen, söylediklerimi anlayan, bazen anlamak istemeyip tepki gösteren bir varlık. Bu gelişimi görüp de mutsuz olmak elde mi?
Çocuk yapma kararı gerçekten ince iş. Öyle haydi bizim de çocuğumuz olsun diye yapılacak birşey değil bence.Ama bir kez dünyaya geldiler mi… işte o zaman hep bir kaos içindesin. Bir yandan kalbin sıkışır, bir yandan dünyanın en mutlu insanı oluverirsin.
Kısaca anneliğimin ve oğlumun 1. yılı kutlu olsun. Nice yıllarımız olsun :)
2-3 gün önce twitch üzerinden oyunları incelerken karşıma çıktı Stardew Valley. Kapak fotoğrafını görünce aklıma direkt game boy pokemon oyunları geldi. Vakti zamanında bilgisayara simülatör kurup oynamıştım ve çok eğlenmiştim. Konusuna vs. bakmadan başladım bir stream izlemeye ve çok ilgimi çekti. Resmi wikisinde belirtilene göre Stardew valley açık uçlu bir çiftlik rpg oyunu. Bu oyunu diğerlerinden ayıran en önemli özelliği rpg öğelerini taşıması, aynı zamanda crafting denilen gerekli malzemeleri toplayarak üretim yapmaya elverişli bir ortamın sağlanmış olması.
Bu oyunu araştırırken geliştirme aşaması da oldukça ilgimi çekti. Oyunu efektlerinden,hikayesine,müziğinden,diyaloglarına kadar tek başına Eric Barone geliştirmiş. 4 yılda günde 7-8 saat çalışarak oyunu yayınlayacak hale geldiğini okumuştum. Bu gerçekten insana motivasyon sağlayan bir hikaye.
Emzirme haftası kapsamında, emziren bir anne olarak ben de birkaç satır yazmak istedim. Bu yazıyı yazmaktaki amacım kesinlikle başka anneleri eleştirmek değil. Aksine bir iki damla bile olsa emzirebilen bir anne bu yazıyı okuyorsa yılmadan devam etmelerini teşvik etmek isterim.
Emzirmek kolay değil. Özellikle Türkiye şartlarında hiç kolay değil. Toplumun kadını sürekli bir cinsel objeymiş gibi görmesi yetmiyormuş gibi hemcinslerinden de destek alamayan annelerin bulunduğu bir coğrafyadayız maalesef. Çok şükür bizzat yaşamadım ama, “Aman çocuk doydu mu?” , “Erkek çocuk bu daha fazla acıkır.” , “Sütün yetmiyorsa mama ver” gibi düşünülmeden ve hassas döneminde olan bir anneye gereksiz sarfedilen cümleleri çok kez duydum. Özellikle lohusalık dönemindeki annelerin üzerine bu şekilde gidilmesine kesinlikle karşıyım. Birazcık annenin iç güdülerinin dinlenmesi gerektiği taraftarıyım.
Yukarıdaki düşüncelerimi birazdan daha da açacağım, fakat ondan önce bir not olarak emzirmenin faydalarını ve bu konuda dünya sağlık örgütünün neler belirttiğine bakalım.
Geçen günlerde facebook 3 sene önce eklediğim aşağıdaki fotoğrafı benimle paylaştı.
Fotoğraf.1 Varşova sokaklarında yaşlı bir çift, elele geziyorlar. Sabahın erken saatlerinde yakaladığım bu kare en sevdiğim Polonya anımdır.(16 Temmuz 2013)
3 sene önce bu zamanlar, 1 haftalık Polonya-Almanya gezimizi yapmıştık. Berlin-Poznan-Varşova ve Krakow kentlerini gezmiştik. O zamanlar bu şekilde blog yazıp,video çekmek gibi bir amacım olmadığı için sadece sosyal medya üzerinden fotoğraf paylaşmak ile yetinmiştim. Şimdi facebook sayesinde dönüp de fotoğraflara baktığımda keşke daha çok fotoğraf/video çekseymişim dedim.
