Blog

Evet, canım Toprak 1 yaşına girdi geçen hafta. Hayatımın en zorlu 1 yılını geride bıraktım. Kimi gün umutsuzluğun en büyüğünü yaşarken, kimi gün mutluluktan ağladım. Gerçekten zor iş anne olmak. Öyle fotoğraflardan gözüktüğü gibi değil. Kimi insan doğuştan yeteneklidir bazı şeylere, kimisi yolda öğrenir. Ben yolda öğrenenlerdenim sanırım.

Dönüp baktığımda görüyorum ki ne kadar yorulduysam o kadar büyüdüm. Ne kadar üzüldüysem o kadar huzurlu ve mutluyum şimdi. Bu serüven ve yorgunluk bitti mi? Tabii ki hayır,daha yeni başlıyoruz herşeye :) fakat şimdi biraz daha töleranslıyım. Uykusuzluğa, ağlamalara, isyanlara… ve önüme çıkabilecek tüm engelleri Toprak için aşabileceğime inanıyorum. Büyüttüğüm yavrumun gelişimini gördükçe daha da heyecanlanıyorum. Çünkü sağına soluna bile bakamayan bir yavrudan, emekleyen, yürümeye çalışan bir çocuğa dönüşümünü izliyorum her gün. Benimle iletişime geçen, söylediklerimi anlayan, bazen anlamak istemeyip tepki gösteren bir varlık. Bu gelişimi görüp de mutsuz olmak elde mi?

Çocuk yapma kararı gerçekten ince iş. Öyle haydi bizim de çocuğumuz olsun diye yapılacak birşey değil bence.Ama bir kez dünyaya geldiler mi… işte o zaman hep bir kaos içindesin. Bir yandan kalbin sıkışır, bir yandan dünyanın en mutlu insanı oluverirsin.

Kısaca anneliğimin ve oğlumun 1. yılı kutlu olsun. Nice yıllarımız olsun :)